Waarom ik de zorg ben ingegaan? 

Ik begon toen mijn man ziek was, ik wou zelf voor hem zorgen. Ik wou hem niet missen in de laatste fase. Ik deed het met liefde. Na zijn overlijden had ik zoveel verdriet en het ging bijna mis met mijn leven, ik wist niet meer hoe ik verder moest leven zonder familie of vrienden in mijn omgeving, ik werd bang en onzeker, ik kon niet meer slapen, ik kon ook niet meer goed na denken, veel stress en depressie, ik ben helemaal de weg kwijt letterlijk en figuurlijk. Dat wil zeggen dat ik elke keer als ik naar buiten ging verdwaald raakte, ik kon me echt niet meer concentreren of dingen onthouden net als iemand in jongere leeftijd met dementie, ik voel me niet veilig ik heb geen zin meer om te leven, ik ben totaal vergeten dat ik ook een minder jarige zoon in huis had, die ook een aandacht nodig had, in dezelfde verdriet, ik was mijn man kwijt en hij niet alleen zijn vader, maar ook zijn moeder.

En op dat moment ben ik stapje voor stapje geklommen uit mijn verdriet en herinnerde mijn belofte tegen mijn man op zijn laatste adem dat ik zal voor onze zoon goed zorgde. Een maand na zijn overlijden zocht ik activiteiten als vrijwilliger met oudere mensen. Ik begon als een gastvrouw bij de dagactiviteiten 1 keer in de week bij de Kajuit maar ik vond het niet genoeg, ga ik verder zoeken bij de Vliethoven als receptie, helaas vond ik niks aan alleen zitten om de deur open en dicht te doen, ik vraag naar mijn leidinggevende om andere werk, toen word ik verplaats naar kleinschalig woning 't Loug op huisje D1 als gastvrouw.

Ik ging op zoek naar info over dementie, ik wil meer weten hoe moet ik omgaan met dementie maar helaas ik niet de juiste info gekregen. ik vond het echt moeilijk als je niet weten hoe en wat over dementie. Tussen tijd zoek ik verder werken als een vrijwilligers bij Zonnebloem, en bij de Hospice. Voor dat ik begon bij de hospice, moet ik eerst een cursus volgen toen dacht ik wow wat professioneel, je mag niet zomaar werken als vrijwilligers bij de hospice als je geen cursus had gevolgd. 

Ik werkte daar voor mensen in de laatste fase, dat maakte het zwaar, want alle herinneringen van mijn man kwamen weer omhoog. Een paar mensen die toen ook voor mijn man zorgden hadden aan mij gevraagd of dit werk niet te zwaar voor mij was? Toen zei ik dit werk kan mij in twee kanten beïnvloeden, dat kan mij verdriet bezorg of maak me juist sterker maken. Na een jaar vond ik het echt nog steeds leuk werk, ik doe dit werk met plezier, iemand in de laatste fase verzorgen en blij maken met hun verzorging en luisterende oor geven etc. Dat gaf mij een voldaan gevoel, ik merkte van mij zelf dat ik wil graag meer zou willen doen voor oudere en zieke mensen. Zo ben ik gemotiveerd om in de zorg te werken.

Toen hoorde ik dat een opleiding als BBL was gestart bij De Hoven daar wil ik graag aan mee doen, maar helaas was er geen plaats meer, het was vol. Maar ik geef niet zomaar op, ik begon dit jaar (2020) om precies te zijn in Maart, heb ik via de Hoven site een sollicitatie brief gestuurd voor de BBL opleiding, na maanden wachten kreeg ik een oproep om te werken als gastvrouw (extra inzet) en na 3 maanden werken kreeg ik een oproep voor deze opleiding in de zij-instroom. Op school krijg ik veel informatie, hoe moet je goede handhygiëne toepassen, gebruik maken van een glijzeil, tillift, op letten met slikproblemen, over uitscheiding, mondhygiëne, etc. en op het werk als een helpende (stage), ik kan direct in de praktijk doen en ik heb zo veel nieuwe dingen geleerd zoals hoe moet je iemand een steunkousen aan trekken met of zonder hulpmiddelen (bv Doff N Dunner), iemand verplaatsen met tillift etc. En nu ben ik bijna klaar als de tweedejaars leerling. Tot nu toe vind ik dit echt leuk werk, ik ben echt dankbaar dat ik deze kans heb gekregen. Zo ben ik in de zorg in gegaan.

Mijn motivatie tot nu toe